ยามโพล้เพล้เย็นย่ำสนธยา
ท้องนภาไร้แสงดูสลัว
พาให้ดวงใจหวิวหวาดหวั่นกลัว
สีหม่นมัวพาเศร้าเหงาวิญญา
ตะวันดับลับฟ้าอัสดง
เหล่าบุหรงบินบนห้วงเวหา
ครุ่นคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา
อีกกี่คราจะได้ตื่นฟื้นยืนยง
ก่อนจะถึงวันลาฟ้าลิขิต
ใช้ชีวิตให้ดีสมประสงค์
ดั่งอาทิตย์ก่อนแสงจะดับลง
มันยังคงส่องแสงให้ฟ้าคราม